1
به فهرست اسامیمرکب با جان-که مؤید تحلیل اخی‌جان به جای اخی‌جهان، محسوب شده‌اند-باید توپونیمزیر را هم اضافه کرد:
· اخی‌جان: روستایی از توابع بخش کشاورز(صحیح: کشاور) شاهین‌دژ(=سایین قالا).
2
چیلیس اوزرینهیازدیغیم یازییا(آنادیل‌دن درلمه‌لر-39)، آشاغیداکی بیلگی ده،علاوه ائدیلمه‌لی: فارسجا دانیشیق دیلینده چِلِسی(=قیتمیرلیق) اولدوغو کیمی،خِنِسی(=یوخسوللوق، الی بوشلوق)و کِنِس(قیتمیر/قیسمیر) ده واردیر و بیزیم سؤزجوکایله ایلگی‌لی اولابیلرلر؛ بو فرقلی بیچیم‌لر، فرقلی تورک لهجه‌لریندن قایناقلانمیشدا اولابیلرلر.
3
شپیرت کلمه‌سیاوزرینه یازدیغیم یازییا بونو دا اکله‌مه‌لییَم: کوردجه و ارمنیجه‌ده شپیک/شاپیک"کؤینک" واردیر و پهلویجه‌دن گلدییی بیلینیر. بونون بیزیم شپیرت/شپیتایله بیر ایلگی‌سی وارمی؟ کسین فی بیلدیرمک اولماز بلکه، اما یئرلی کؤینک‌لرایله چؤرک‌لرین بیر بنزرلییی واریمیش دییه دوشونورم.
4
در مطلب مربوط به"قوبی"، به فهرست توپونیم‌ها، باید دو اسم جالب توجه زیرهم - از دیواندرۀ استان کردستان- اضافه شود:
· قره غیبی: روستایی از توابع بخش مرکزی شهرستان دیواندره
· غیبی سور: روستایی از توابع بخش سارال شهرستان دیواندره
تبدیل قوبی به غیبی، باید به صورت قوبی>*قیبی(*qıbı)>غیبی باشدو قیبی- به دلیل مجهول بودن بر کاتبان و دیوانیان-به غیبی مبدل شده است. در خصوصغیبی سور، تقریباً تردیدی ندارم که تبدیل و ترجمه‌یی از توپونیمی به شکل قزل قوبی>قزلغیبی بوده و شاهد آن هم، اسم قره غیبی در همان صفحات است.
5
"کؤچری" آدلی یازیمیزدا، -ArI اکی ایلهقورولان سؤزجوک‌لره، آشاغیداکی تؤره‌تی ده علاوه ائدیلمه‌لی‌دیر:
· قالاری(qaları): "قالیجی، جاویدان". دانیشیق دیلینده و لهجه‌لریمیزدهواردیر.
6
به فهرست توپونیم‌هامرکب از خلیفه("انعکاس تصوف در توپونیمی") نام دو آبادیزیر را هم باید افزود:
· قرمزی خلیفه: دو روستای قرمزی خلیفۀ علیا و قرمزی خلیفۀ سفلی در بخش زرینۀشهرستان میاندوآب قرار دارند. از اتیمولوژی لفظ قرمزی/قرمز در یکی مطالب آتی،تفصیلاً بحث خواهد شد.
7
در مطلب "لغاتعثمانیه در فارسی"، لفظ شیله مورد بحث قرار گرفت. بعدها متوجه شدم کهاین واژه در نام‌های فامیلی آذربایجان هم رواجی دارد و چندین خانواده، شیلهبافخوانده می‌شوند.
8
در بحث از الفاظترکی شکارنامه‌های ناصرالدین شاه، از جَبَه و اتیمولوژی آن بحثی به میان آمد وگفته شد(به نقل از گرهارد دؤرفر) که واژۀ مغولی مزبور، قاعدتاً از یاپ ترکیقدیم(به معنای مطلق سلاح) اخذ شده است. حال باید این نکته را هم بیفزایم که یاپ درهیأت "یب" در متون قدیمی فارسی مکرراً آمده و از آن "نوعیتیر" یا "تیر پیکاندار" مراد شده است. یب/یاپ را، در فهرست دؤرفراز الفاظ ترکی دخیل در فارسی، نیافتم.
9
"بیر کیچیلتمه-بنزتمه اکی" اوزرینه یازدیغیم یازی‌دا، "سوْغالاق" کلمهسینین تک باشینا ایشلهندیییندنخبرسیز اولدوغومو یازمیشدیم. ایندیلیک اؤیرندیییمه گؤره، سوغالاق، یئرلیآغیزلاریمیزدا(و مثلا مییانادا) "موسیر" قارشیلیغی اولاراق، یاشاماق‌دادیر."موسیر" اوچون تورکیه تورکجهسینده، "آرپاجیق سوغانی" واردیر.سوغالاق، سؤزجویونون جانلانماسی و یایقینلاشماسی گؤزل اولور دییه دوشونورم. کلمهنینآغیزلاردا، زوغالاق یانیندا، سووالاق بیچیمی‌نین ده وار اولدوغونو، بورادا یازمالییام.
10
در پُست "آیاترکی لفظی برای شهر ندارد؟" به ربط اتیمولوژیک احتمالیبالیق>بالغاسون مغولی و بالچیق>پالچیق "گِل و چامور" اشاره کرده بودم.آنچه باید علاوه کرد این است که در زبان عربی هم مَدَر دارای دو معنای مجزاست کههر دو در متون کلاسیک فارسی شواهدی دارند: 1. گلِ سخت، کلوخ. 2. قریه و روستا. لذاتطور از گِل>کلوخ> قریه در عربی هم شواهدی دارد و مؤید تحول سمانتیک مزبوراست.
درباره این سایت